ขับรถชนมีคนเจ็บ ( ตอนที่ 3 )
สืบเนื่องจากเรื่องราวครั้งก่อน ที่น้องก้อยจัดการได้ส่งคนเจ็บไปที่โรงพยาบาล และได้มีการเรียกพนักงานเคลมมาที่เกิดเหตุ หลังจากนั้นก็มีการวิเคราะห์ลักษณะการชน จนพอจะรู้ได้ว่าการชนในครั้งนี้ น้องก้อยมีโอกาสเป็นฝ่ายผิดสูง
มาในตอนนี้เราจะย้อนกลับมาวันที่เกิดเหตุ เรื่องยังไม่จบนะครับ น้องก้อย เพราะว่า น้องก้อยต้องไป โรงพักครับ เพราะว่ามีคนเจ็บ ตำรวจเขาต้องบันทึกรายละเอียดเบื้องต้น อ้อ..แล้วก็ ต้องเอารถคันที่เกิดเหตุไปด้วยนะครับ
เมื่อไปถึงโรงพัก ตำรวจหน้าเคาเตอร์ ก็บอกให้น้องก้อยและพนักงานเคลม ไปพบนายตำรวจท่านหนึ่ง นายตำรวจท่านนี้ ตำแหน่งที่เรียกกลางๆ แสดงได้ถึงความพอเพียง ครับ เพราะเค้าเรียกว่า ร้อยเวร ครับ ก็คือเจ้าพนักงานตำรวจที่เข้าเวรรับผิดชอบงานจราจร ในขณะที่เราเกิดเหตุ นั้นแหละครับ สำคัญนะครับร้อยเวร คนนี้ จะคุกไม่คุก โทษหนักไม่หนัก ช่วยไกล่เกลี่ยหรือไม่ช่วย ก็คนนี้คนเดียวเลยครับ เพราะจะเป็นคนที่ดูเรื่องเราจนจบคดีเลย รวมไปถึงเขียนสำนวนคดีด้วย ดังนั้น ในเมื่อน้องก้อยรู้อย่างนี้แล้วใช้ความสวยให้เป็นประโยช์ครับ ตีซี้หน่อยก็ดี
ไอ้การตีซี้เนี่ยก๊ต้องเริ่มจาก เรียกยศ ให้ถูกก่อน จะเรียกยศอย่างเป็นทางการ เช่นพันโท , ร้อยตรี ก็ดูห่างเหินไป เขามีการเรียกยศให้สนิทได้ครับ คือ ถ้ายศ ร้อยตรี-ร้อยโท ก็เรียกว่า หมวด , ร้อยเอก-พันตรี เค้าก็จะเรียกว่า ผู้กอง , พันตรี-พันโท ก็จะเรียกสารวัตร ดังนั้นถ้าพบพันตรีก็เรียกสารวัตร ไว้ก่อนเลยครับ เรียกให้สูงไว้จะได้เป็นการให้เกียรติตำรวจ แต่ถ้าเป็นระดับพันเอก ก็เป็นท่านรอง ( มาจากรองผู้กำกับ ) ส่วนถ้ายศสูงกว่านี้ก็ตัวใครตัวมันครับ เพราะส่วนใหญ่ท่านๆ คงไม่ทำหน้าที่ร้อยเวรกันแล้ว
แหมโชคดีที่เจอน้องก้อยศรี เพราะเรื่องโปรยเสน่ห์ เนี่ยเป็นเรื่องถนัด เมื่อน้องก้อยพบร้อยเวร อยู่ตรงหน้า น้องก้อย ก็ใช้ความรู้ที่เพิ่งได้รับการถ่ายทอด โดยสังเกตุเห็นดาว 2 ดวงบนบ่า ป้ายชื่อที่อกเขียนชื่อว่า วีรภัฎ
น้องก้อย ก็ยกมือไหว้ พร้อมกล่าวทักทายคำแรกว่า “ สวัสดีคะ หมวดวีรภัฎ .. ก้อยเองคะ คนขับรถป้ายแดง “
หมวดร่างสูง หน้าตาคล้ายลูกครึ่ง ตอบกลับอย่างสุภาพว่า “ เรียกผม หมวด บิ๊ก ก็ได้ครับ “ เริ่มต้นอย่างนี้ท่าทางจะไปได้ดีนะครับ จากนั้นน้องก้อยก็เริ่มสาธยาย ให้หมวดบิ๊ก ฟังว่า “ ก้อยตั้งใจขับมาอย่างดีเลยค่ะหมวด เพราะแม่สอนไว้ว่าเวลาขับรถต้องมีสมาธิ แต่ฝนตกหนักมากค่ะ ก้อยเลยมองไม่เห็น” ดีครับน้องก้อย พูดไปเถอะครับ โบราณเขาสอนไว้ว่า รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
บทสนธนาของทั้งคู่ดำเนินต่อไปอย่างออกหน้าออกตา ท่ามกลางสายตาของบันทิศ พนักงานเคลมหนุ่ม ที่นั่งเป็นไม้ประดับในสถานที่แห่งนั้น โดยในใจยังกังวลว่า จะได้นำรถป้ายแดงคันก่อเหตุออกจาก โรงพัก วันนี้หรือไม่
แต่แล้วหมวดบิ๊ก ก็พูดขึ้นว่า “ จริงๆ แล้ว ในกรณีที่มีคนเจ็บ ผมต้องให้จอดรถคันที่เกิดเหตุไว้ที่ โรงพักเพื่อรอการตรวจสภาพรถ แต่ผมเห็นว่า คุณก้อยก็ตามมาแสดงตัวที่โรงพัก และก็มีการทำประกันภัยรถยนต์ไว้แล้ว ประกอบกับตอนนี้ก็เป็นเวลามืดค่ำเดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ปลอดภัย งั้นเดี๋ยวผมจะออกใบตรวจสภาพรถให้คุณก้อยนำรถไปตรวจสภาพที่จราจรกลาง แล้วนำมาให้ผมอีกที แต่ยังไงก็ต้องขออนุญาติยึดใบขับขี่ไว้นะครับ”
นั่นไงครับน้องก้อย โปรยเสน่ห์ ถูกที่ถูกเวลามันก็มีประโยชน์อย่างนี้นี่เอง ใบขับขี่ไม่เป็นไรครับ ให้ยึดไว้ เดี๋ยวจบเรื่องก็ได้คืน แต่รถยนต์นี่เอากลับบ้านดีกว่า ปลอดภัยกว่าครับ ทิ่งไว้โรงพักไม่มีใครดูแลให้หรอกครับ
หลังจากนั้น หมวดบิ๊ก ก็ถามรายละเอียดเพิ่มเติมกับน้องก้อย จนถึงคำถามสำคัญ “ คุณก้อยมีเบอร์ ติดต่อไหมครับ จะได้โทรแจ้งนัดหมายครั้งต่อไป “
ด้วยความที่คุ้นหูกับคำถามนี้ แม้จะไม่ใช่สถานที่ที่คุ้นเคย แต่น้องก้อยก็ถามหมวดบิ๊กกลับโดยสัญชาตญาณทันทีว่า “ จะให้ก้อยยิงเข้ามือถือหมวดเลยไหมคะ “
หมวดบิ๊ก ปลายสายตามามองที่บันทิศ ก่อนจะพูดว่า ” ไม่เป็นไรครับ จดลงใส่กระดาษนี้ก็ได้ “
แต่ยังไง น้องก้อยขอเบอร์หมวดเขาไว้หน่อยก็ดีครับ เพราะตำรวจเขางานยุ่ง ต้องทำหลายคดี เขาอาจลืมติดตามให้เราได้ ดังนั้นถ้าเรารู้ว่าคนเจ็บสะดวกที่จะมาโรงพักวันไหน แล้วเราเป็นคนประสานงาน โทรมานัดหมายกับหมวดเองน่าจะง่ายกว่า
เมื่อได้ทำตามที่แนะนำมาทั้งหมด ก็ถือว่า จบแล้วครับสำหรับวันเกิดเหตุ แต่เรื่องก็ยังไม่จบนะครับ ยังมีอะไรต้องทำต่ออีก
ก็ถือว่าน้องก้อยของเราสอบผ่านนะครับ สำหรับการจัดการทั้งที่เกิดเหตุ และที่โรงพัก แต่เรื่องก็ยังไม่จบแค่นี้หรอกครับ ชนคนเจ็บทั้งที แต่จะเป็นอย่างไรต่อไปมาติดตามต่อ ตอนหน้านะครับ
บทความที่เกี่ยวข้อง : http://www.kstronginsure.com/read/13275
|
|
